Решаи саҳюнизм ё фашизми исроилӣ аз куҷо об мехӯрад?
Нависанда: Мурод Раҳимов, рӯзноманигор ва таҳлилгар (Чех), махсус барои “Сангар”
Бархе аз ошноёни диндори ман ағлаб бар ин воқеият таъкид мекунанд, ки дар зиндагӣ бояд бештар аз калимоти китобҳои муқаддас роҳнимоӣ шавад ва камтар ба ақли худ муттакӣ бошем. Бо пайравӣ аз тавсияи онҳо саъй кардам аз тариқи китоби Аҳди Атиқ (Таврот) ба ирода ва ҳақиқати илоҳӣ пай бибарам. Ҳамин қадар, ки онро мутолиа мекардам, ҳамон қадар аз ин ки дар он нигариши беш аз ҳад муғризонаи худои Таврот нисбат ба як миллати хос ва ин ки чӣ гуна ӯ дасти як қавми хосро барои иртикоби гуноҳони ғайриқобили тасаввури инсонӣ озод мекунад, шигифтзада шудам. Дар мувоҷиҳа бо ҳақоиқи бешуморе аз ин даст дар ин китоб, аз худ як саволи комилан асоснок ва мантиқӣ пурсидам: оё Худо бо ин мардум сӯҳбат кардааст?
Ман метавонам теъдоди боварнакардании мисолҳоро бизанам. Аммо ба чанд мавриди маъруф худро маҳдуд месозам.
“Шумо (яъне яҳудиён) миллатҳоеро тасоҳуб хоҳед кард, ки бузургтару қавитар аз шумо ҳастанд. Ҳар ҷое, ки пои шумо дар он бирасад, моли шумо хоҳад буд. Ҳеҷ кас наметавонад дар баробари шумо боистад” (Тасния 11:23-25).
Бадеҳист, ки ин идеяи Аҳди Атиқ мустақиман огоҳии яҳудиёнро барои мусодираи ҷинояткоронаи амволи дигарон барномарезӣ мекунад, ки авоқиби онро барои муддати тӯлонӣ мушоҳида мекунем. Ба илова...
“...Ва ба бисёре аз мардум қарз хоҳӣ дод, аммо худ қарз нахоҳӣ гирифт. Ва ту бар бисёре аз мардумон ҳукумат хоҳӣ кард, аммо онҳо бар ту ҳукумат нахоҳанд кард” (Тасния 15:6).
Дар ин ҷо истисмори тамоми милали дигар тавассути қавми “баргузидаи Худо” аз тариқи рибо таъйид мешавад, ки масалан, дар Қуръону Аҳди Ҷадид маҳкум шудааст. Аз ин хотир, ин савол матраҳ мешавад: оё ин ҳамон Худоест, ки дар Таврот бо яҳудиён сӯҳбат мекунад? Дар идома...
“Ҳеҷ мурдор (мурда/фосид)-ро нахӯред. Аммо онро ба бегонае, ки ба дарвозаҳои шумо меояд, бидиҳед, бигузоред бихӯрад ё ба ӯ бифурӯшед, зеро шумо қавми муқаддас барои Яҳува худои худ ҳастед.» (Тасния 14:21).
Иҷоза диҳед дубора шак кунам, ки он чи дар ин ҷо сӯҳбат мешавад, ҳамон Худоест, ки Қуръон, Аҳди Ҷадид ва бисёре аз мутуни муқаддаси дигарро барои башарият фиристод? Худое, ки ман аз тамоми китобҳои муқаддаси дигар ба ҷуз Таврот мешиносам, ҳаргиз ин гуна тамасхури ғайриинсонии мардумро ташвиқ намекунад, сирфан ба ин далел, ки ӯ як “бегона” аст ва илова бар ин, аз қабл дар хонаи шумо ба дидани шумо меояд! Дар идома...
"Ман тамоми халқҳоеро, ки шумо (яъне яҳудиён)-ро дар миёни онҳо пароканда кардаам, комилан ҳалок хоҳам кард, аммо шуморо ҳалок нахоҳам кард" (Арамиё 30:11).
Худое, ки ман аз тамоми кутуби муқаддаси дигар ба ҷуз Таврот мешиносам, ба муъминони воқеии худ мегӯяд: “Аз тариқи шумо ишқу паёми маънавии худро ба ҳама мардум мунтақил хоҳам кард”, на маргу нобудиро ба кулли миллатҳо. Ба илова...
“Ва дар шаҳрҳои ин халқҳо, ки Яҳува худоят ба ту медиҳад то онҳоро тасарруф кунӣ, як нафарро зинда нахоҳӣ гузошт, балки онҳоро ҳалок хоҳӣ кард: ҳитиён, амуриён, канъониён, фарзиён, ҳавиён, ибӯсиён ва қарқошиён, чунон ки худои ту Яҳува амр фармуд” (Тасния 20:16-17).
“Ва пас ҳама фарзандони зукурро бикушед ва тамом занонеро, ки дар болини мард шавҳар шинохтаанд, бикушед. Ва тамоми зурёти духтариро, ки бистари мардеро нашинохтаанд, БАРОИ ХУДАТОН зинда бигузоред!” (Аҳди Атиқ, Аъдод 31:17-18).
“Ва Яҳува, худои мо, Иваҷ, подшоҳи Бошон ва тамоми қавмашро ба дасти мо таслим кард. Ва ӯро задем, ба тавре, ки ӯ зинда намонд... Ва онҳоро ба ҳалокат расондем, ҳамон тур, ки ин корро бо Сайҳун, подшоҳи Ҳашбун анҷом додем ва ҳар шаҳрро бо мардону занон ва кӯдакон нобуд кардем” (Тасния 3: 3-6).
“Ва ҷамеъи шаҳрҳо, мардону занон ва кӯдаконро нобуд карданд ва касеро зинда нагузоштанд” (Тасния 2:34).
"Ва онҳо (аҷдоди шумо) ӯ ва тамоми қавмашро нобуд карданд, ба тавре, ки як нафар зинда намонд ва онҳо замини ӯро тасарруф карданд..." (Аҳди Атиқ, Аъдод 21:35).
Ҳамон тавр, ки мебинед, худои Таврот дар нақли қавлҳои боло бо яҳудиён ба замони гузашта сӯҳбат мекунад, ки чӣ гуна дар тӯли таърих ба яҳудиён кӯмак кард, то милали дигар, кулли шаҳрҳо ва кишварҳоро ба хотири манофеъи модии яҳудиён нобуд кунанд. Бад-ин тартиб, кулли милали (феҳристшуда дар боло ва бисёре дигар) аз рӯи замин нопадид шуданд, ки чизе ҷуз зикре дар Китоби Муқаддас (Библия) аз онҳо боқӣ намонд.
Он гуна, ки навиштаҳои худи онҳо гувоҳӣ медиҳад, ваҳшигарии беморгунаи ин "баргузидагони Худо" дар таърихи ҷаҳон шабеҳе надорад. Агар ба хотир дошта бошед, Мӯсо қабл аз вуруд ба, ба истилоҳ "сарзамини мавъуд", Юша ибни Нун ва Колеб Ҷафунро барои ҷосусӣ фиристод. Пас аз бозгашт, яҳудиёнро бо ибороти зер ташвиқ ба тасарруф карданд:
“...аз мардуми ин сарзамин натарсед, зеро он барои хӯрдани мо хоҳад буд” (Аъдод 14:9).
Ин ваҳшиён дар он замон ва қабл аз он, ба маънои маҷозӣ (ва шояд ҳатто ба маънои воқеии калима) кулли миллатҳо (амуриҳо, ҳитиҳо, фарезиҳо, канъониҳо, герҷсиҳо, ҳавиҳо, ибӯсиён, муобиҳо, фаластиниҳо ва ғайра)-ро “хӯрданд”. Бо ин рафторашон чӣ чизе метавонистанд дар мардумони дигар эҷод кунанд? Албатта, кинаву душманӣ ва интиқоми ҷавобиро.
Ва ин аст, ки чӣ гуна онҳо ба таври комил ва ваҳшиёна сокинони Иерихонро дар ҳангоми фатҳи сарзамини Канъон нобуд карданд: “Ва ҳар он чӣ дар шаҳр буд, занон, мардон, пиру ҷавон, гову гӯсфанд ва харҳоро ро бо шамшер нобуд карданд” (Юша 6:20) ва шаҳрро ба оташ кашиданд.
Ҳамон Юша ибни Нун, ҳамроҳ бо “баргузидагон”-и ҳамхуни худ, ҳамон қасоватро бо шаҳри Ой (Гай) муртакиб шуданд. Ӯ ҳама сокинон - чӣ марду чӣ занро кушт. Пас аз он: “Юша ибни Нун Ойро сӯзонд ва то имрӯз онро ба вайронаҳои абадӣ ба саҳро табдил кард. Ва подшоҳи Ойро ба дарахте овехт” (Аҳди Атиқ, Юша ибни Нун 8:24-29).
Сарнавишти мушобеҳе барои шаҳрҳои Макед, Либно, Локиш, Ғозер, Эглон, Ҳеврон (Алхалил), Довир, Ҳазур ва ғайра рух дод. Ҳама мардум, аз ҷумла занону кӯдакон нобуд, шаҳрҳо сӯзонда, ҳама подшоҳон ба дарахтон овехта шуданд (Аҳди Атиқ, Юша 10:28-38).
Дар замони подшоҳ Довуд, яҳудиён бо садизми беморгуна, тамоми ҷамъияти давлати Роба Амунро, ҳамон тур, ки дар китоби муқаддаси онҳо тавсиф шуда, нобуд карданд:
“Аҳолиеро, ки дар он буд, берун овард ва онҳоро зери арраҳо, зери кӯбандаҳои оҳанӣ ва зери табарҳои оҳанӣ гузошт ва дар кӯраҳо андохт. Ин ҳамон коре аст, ки ӯ бо тамом шаҳрҳои Амуниён кард. Ва пас аз он Довуд ва тамоми қавм ба Иерусалим бозгаштанд” (Дувум Самуил 12:31).
Ба истилоҳ Ҳолокости милал аз ин ҷост! Ин аст фашизми воқеӣ ва наслкушии мардумони дигар! Куҷоянд ин, ба истилоҳ, фаъолони ҳуқуқи башар ва зиддифашистҳо? Чаро дар баробари ин омӯзаи фашистӣ ва пайравони он сукут карда ва мубориза намекунанд?
Эҳтимолан дар мавриди маросими қурбониҳои инсонӣ тавассути яҳудиён шунидаед. Оё воқеан бо ин кор гуноҳ накарданд? Таҳлиле аз навиштаҳои Аҳди Атиқ мегӯяд: - Бале, гуноҳ карданд. Ин воқеият, ки дар яҳудия ва Исроили бостон қурбонӣ кардани кӯдак вуҷуд доштааст, тавассути бархе аз мутуни Китоби Муқаддас собит шудааст. Аз ин хотир, Ҳазақёл дар Каломи Худо менависад:
“Сипас ба онҳо аҳкоми вайронгар додам, қавонине, ки вайронгар аст. Ман ба онҳо иҷоза додам, ки бо атоёи худ - бо қурбонӣ кардани ҳар нахустзода дар оташ - олуда шаванд. Ман ин корро кардам то онҳоро ба ҳалокат бирасонам то бифаҳманд, ки ман худованд ҳастам!” (Ҳазақёл 20:25-26).
Дар Арамиё 7:31, 19:5 ва 32:35 низ ба ҳамин сурат ишора шудааст. Ба унвони мисол, “...ва дар Тафат дар водии писарони Ҳаним мақрабоне сохтанд то писарону духтарони худро дар оташ бисӯзонанд...” (Арамиё 7:31). “Ва бар теппаҳо маконҳое сохтанд то Баъалро бипарастанд то писарони худро ба унвони қурбонӣ барои ӯ бисӯзонанд...” (Арамиё 19:5).
Илова бар ин, агар Ҳазақёл дар мавриди қурбонӣ кардани аввалин фарзанд сӯҳбат мекунад, Арамиё ба аввалин фарзанд маҳдуд намешавад. Ва дуруст ҳамон тур, ки дар Арамиё 32:35, барои тавсифи қурбонии воқеӣ дар Ҳазақёл 20:26, феъли העביר (“гузоштан дар оташ” ё “гузарондан аз миёни оташ”) истифода мешавад, яъне кӯдакон мисли гӯсолаҳо сӯзонда мешуданд.
Ҳамин матлабро метавон дар китоби “Хурӯҷ” ёфт:
“Аввалин меваҳои хирман ва шароби худро [барои овардан ба ман] диранг макун. Аввалзода писаронатро ба ман бидеҳ. Бо гову гӯсфандат ҳамин корро бкун. Бигузор ҳафт рӯз назди модарашон бошанд ва рӯзи ҳаштум онҳоро ба ман бидеҳ. Писарони аввалзода ба ҳамроҳи говҳову гӯсфандон ба Худованд дода шаванд.” (Хурӯҷ 22:29-30).
Шакли дигаре аз қурбонӣ кардани фарзандони худ, ки дар миёни яҳудиён вуҷуд дошт, тавассути достони духтари Яфтоҳ ироа шудааст (Аҳди Атиқ, Китоби Қуззот 11:29-40):
Қабл аз ҷанг бо амуниён, Яфтоҳ назр кард: агар пирӯз шуд, аввалин чизеро, ки дар бозгашт ба хона бо он рӯбарӯ мешавад, ба худованд ҳадия медиҳад: “Яфтоҳ ба худованд савганд ёд кард ва гуфт: “Агар ту амуниёнро ба дасти ман биспорӣ, он гоҳ пас аз бозгашт бо саломатӣ аз Амуниён, ҳар чиро аз дарвозаҳои хонаам ба истиқболи ман меоянд, назди худованд хоҳам бурд ва ман онро ба унвони қурбонии сӯхтанӣ тақдим хоҳам кард” (Аҳди Атиқ, Китоби Қуззот 11:31).
Ҳангоме, ки Яфтоҳ пирӯз ба хона бозгашт, аввалин касе, ки бе пешвозаш омад, духтари худи ӯ буд:
“Яфтоҳ ба Массафо ба хонаи худ омад ва духтараш бо дафу сур ба истиқболи ӯ омад. Ў танҳо духтари ӯ буд, ҳанӯз ҳеҷ писару духтари дигар надошт” (Аҳди Атиқ, Китоби Қуззот 11:34).
Пас аз ду моҳ, духтари мутеъ қурбонӣ мешавад: "Дар поёни ду моҳ, ӯ назди падари худ бозгашт, ки мутобиқи аҳди худ бо ӯ рафтор кард" (Аҳди Атиқ, Китоби Қуззот 11:39).
Яҳудиён ва худояшон ба мисриён ба хотири паноҳ додан ба яҳудиён дар замони қаҳтӣ чӣ посух доданд? Қатлу дуздӣ: "Дар нимашаб худованд тамоми аввалзодагон дар замини Мисрро аз аввалзодаи фиръавн то аввалзодаи зиндониеро, ки дар зиндон буд, кушт" (Хурӯҷ 12:29).
Фашистҳои яҳудӣ ҳанӯз ин қатлҳои ваҳшиёнаи навзодонро ба унвони як иди бузург - Иди Пок (Фусаҳ, Пасха) - ҷашн мегиранд. Яҳудиён чӣ гуна ин Иди Покро ҷашн мегирифтанд ва мегиранд? Дар сурати имкон, онҳо ба тавре маносики аъмоли худои яҳудии худ Яҳуваро такрор мекарданд (ин ақида вуҷуд дорад, ки дар сурати имкон ҳанӯз ҳам такрор мекунанд) - кӯдаконро мекуштанд ва хуни онҳоро менӯшиданд.
Ҳатто дар гузаштаи наздик, нависандагони бисёре дар мавриди ҳақоиқи ҷиноёти марбут ба қурбонӣ кардани афроди муртабит бо шиканҷа, куштори оинии кӯдакони милали дигар ва истифода аз хуни онҳо навиштаанд. Ба унвони мисол, брошурае аз сӯи худи Владимир Иванович Дал, донишманди бузурги рус, навишта шудааст, ки наметавон дар диққати илмӣ ва дақиқ будани он тардид кард (В. И. Дал, “Ёддоште дар мавриди қатлҳои оинӣ" - "Таҳқиқ дар мавриди куштори навзодони масеҳӣ тавассути яҳудиён ва истифодаи хуни онҳо" чопшуда ба дастури вазири умури дохилии императории Русия, 1844).
Бо таваҷҷуҳ ба ҳақоиқи шиносоӣ ва тавсифшуда, яҳудиён дар Иди Пок кӯдаконро мегирифтанд, ваҳшёна шиканҷа мекарданд ва аз азоби онҳо лаззат мебурданд. Сипас тамоми бадани кӯдакро бо чоқуҳои махсуси маносикӣ сӯрох мекарданд ва хуни ӯро мерехтанд. Пас аз он, аз ин хун барои мақосиди оинӣ истифода мешуд ва бавежа, ба хамири нони Иди Пок (нони фатир) изофа мешуд. Пас аз он аҷсоди буридашуда ва тикашудаи кӯдакони мақтулро дур меандохтанд.
Ва дар ин ҷо наҳваи рафтори худои Таврот бо ғайримуъминон ва зиёратгоҳҳои адёни дигар мардуми ҷаҳон ба яҳудиён меомӯзад:
«... Онҳоро ба лаънат биспоред, бо онҳо иттиҳод ва ба онҳо раҳм накунед. Мазбаҳҳои эшонро вайрон кунед, сутунҳои эшонро бишканед, нахлистонҳои эшонро қатъ кунед ва тимсоли худоёни эшонро ба оташ кашед” (Тасния 7: 2-5).
«... Ҳама ҷоҳоеро, ки мардуме, ки онҳоро тасхир мекунед, ба худоёнашон хидмат мекарданд, дар кӯҳҳои муртафеъ ва теппаҳо ва зери ҳар дарахти шохадор нобуд кунед. Ва мазбаҳҳои эшонро хароб кунед ва сутунҳои эшонро бишканед ва нахлистонҳои эшонро ба оташ кашед ва тимсоли худоёни эшонро бишканед ва номи эшонро аз он макон нобуд кунед” (Тасния 12: 2-3).
“...ҳама сокинони заминро аз худ берун кунед ва тамоми тимсоли онҳоро нобуд кунед, ва тамоми бутҳои рехташудаи онҳоро бишканед ва тамоми маконҳои баландашонро вайрон кунед. Ва заминро ба тасарруфи худ дароваред ва дар он сокин шавед, зеро заминро ба шумо додаам, то онро тасарруф кунед” (Аҳди Атиқ, Аъдод 33:52-53).
Дар ин ҷо “саховат” ва “ҳикмат”-и худои Таврот аст: “Агар онҳо дину фарҳанги дигаре доранд, шумо ҳақ доред тамом дину фарҳанги онҳоро аз байн бибаред ва сарзамини онҳоро тасарруф кунед ва дар он ҷо сокин шавед!”
Оё ин чизе нест, ки дар тӯли таърихи Китоб Муқаддас иттифоқ афтодааст? Оё ин чизе нест, ки ҳадди ақал 70 соли гузашта дар сарзамини "мавъуд", ки ҳамаи мо мешиносем дар баробари чашмони мо рух додааст? Ва “қавми баргузида” бо вафо ба чунин аҳди куфромез ва дастуроти худои Таврот чӣ дастоварде доштаанд? Равшангарии маънавӣ? Ишқ ба Худо? Ҳамоҳангии даруни худу атрофатон? Сулҳу рифоҳ? Ҳамон тур, ки Исои Масеҳ гуфт, бар асоси меваҳои худ қазоват кунед!
Оё ба ин далел аст, ки Исои Масеҳ ҳангоме, ки фарисиёнро (ва фарисиён дар он замон чӣ касоне буданд? Дуруст аст - яҳудиёни ортодокс) хитоб кард, худои онҳоро Иблис номид? Агар касе намедонад, нақл мекунем (Инҷили Юҳанно 8:42-47):
“Исо ба онҳо гуфт: агар Худо падари шумо буд, маро дӯст медоштед, зеро ман аз Худо берун омадам ва омадам. Зеро ман аз худам наомадаам, балки ӯ маро фиристод. Чаро суханони маро намефаҳмед? Зеро наметавонед ҳарфҳои маро бишнавед. Падари шумо Шайтон аст ва шумо мехоҳед шаҳавоти падаратонро фароҳам кунед. Ӯ аз ибтидо қотил буд ва барои ҳақиқат истодагӣ накард, зеро ҳақиқате дар ӯ нест! Вақте дурӯғ мегӯяд, ба шеваи худ мегӯяд, зеро ӯ дурӯғгӯ ва падари дурӯғ аст. Аммо чун ман рост мегӯям, шумо маро бовар намекунед. Кадом як аз шумо маро ба беадолатӣ маҳкум мекунад? Агар рост мегӯям, чаро маро бовар намекунед? Касе, ки аз ҷониби Худост, ба суханони Худо гӯш медиҳад. Далели ин ки гӯш намекунед, ин аст, ки дар ҷониби Худо нестед”.
P.S. Агар пас аз чунин шавоҳид ва субути таърихӣ, ҳар касе бар ин аст, ки бовар кунад, худои Таврот ва худои бақия кутуби осмонӣ якто ҳастанд – ихтиёр дорад! Аммо ман шахсан шайтонпараст нестам, ки бо чунин назаре мувофиқ бошам.
Бо ин вуҷуд, мо бовар дорем, ки аксарияти огоҳи Исроил ва бақияи яҳудиёни ҷаҳон, ки бахше аз башарият ҳастанд, бо чунин омӯзаҳои зиёнборе мувофиқ нестанд ва ба муҳаббат, бародарӣ ва иттиҳод байни фарзандони Одаму Ҳаво мӯътақиданд. Аслан чунин омӯзаҳое фақат дар хидмати касонест, ки барномаҳое барои ҳукумат бар ҷаҳон доранд. Аммо ҷаҳони кунунӣ ва башариятро наметавон бо чунин омӯзаҳои зиёнбор тасхир кард, баракс, онҳо худ ва мардуми худро, ки лоиқи чунин сарнавиште нестанд, нобуд мекунанд.
