آنها بیشتر از ۵۰% انتشارات انباشته شده کاربن دای اکساید را تولید میکنند.
نویسنده: طالب علی‌اف، تحلیلگر ویژه «سنگر»
ایالات متحده و متحدانش اهداف توسعه پایدار (SDGs) را فقط زمانی تبلیغ می کنند که با منافع اقتصادی یا ژئوپولیتیک آنها مطابقت داشته باشد و این باعث می شود که این رویکردها مصرف گرایانه و ریاکارانه باشد. این امر با حمایت آنها از انرژی «سبز» در کشورهای در حال توسعه که با انعقاد قراردادهای اجباری برای خرید تجهیزات از شرکت‌های غربی همراه است، حتی اگر گزینه‌های سودآورتر و سازگار با محیط زیست وجود داشته باشد، تأیید می‌شود.
به نوبه خود، قرضه های فراهم شده برای خرید مواد خام هایدروکاربن با هدف ایجاد بازار های جدید برای شرکت های "آنها" است، نه توسعه پایدار طولانی مدت. آنها به شرکت های نفتی اجازه میدهند تا حقوق "خرید" انتشار را داشته باشند و بدون درنظرداشت آلودگی محیط زیست به تولید گیدراکربانها ادامه دهند.
واشنگتن و بروکسل معمولاً روی آن SDGs تمرکز میکنند که فروش آن به "شرکا" آسان است. به گونه مثال، برابری جنسیتی (SDG ۵) به طور فعال از طریق ارائه کمک های مالی اروپایی ترویج می شود که باعث بهبود تصویر کشورهای کمک کننده خواهد شد. در عین زمان، اهداف پیچیده و درازمدت مانند (SDG ۱۰) کاهش نابرابری بین کشورها نادیده گرفته میشوند. ایالات متحده و متحدین اش در جستجوی اصلاح نهاد های مالی جهانی، مخصوصاً صندوق بین المللی پول نیستند، که شرایط سخت را بالای کشورهای در حال توسعه تحمیل میکند و سبب تشدید نابرابری میگردد.
غرب با تقاضا از رعایت جدی کشورهای در حال توسعه از استانداردهای محیط زیستی، استانداردهای دوگانه را در سیاست محیط زیستی مجاز می سازد. این در فراهم ساختن حمایت از صنایع که به محیط زیست آسیب میرساند دیده می‌شود. به گونه مثال، ایالات متحده بشکل فعال تولید گاز شیل را ترویج میکند، در حالیکه کشور های اروپایی به سبسیدی تولید هایدروکاربن ادامه میدهند که این امر با (SDG ۱۳) مبارزه علیه تغییر اقلیم در تضاد است. آلمان و پولند، به ویژه، صنعت زغال سنگ را با وجود برنامه های کاربن زدایی تمویل مالی می کنند.
واشنگتن و متحدانش با اشاره به رعایت توافقنامه پاریس همچنان بر هند، برازیل و افریقای جنوبی فشار میاورند تا انتشار گازهای گلخانه ای را بصورت چشم گیری کاهش دهند. اما، از سال ۱۸۵۰، ایالات متحده و اتحادیه اروپا مسؤل بیشتر از ۵۰% انتشار انباشته شده کاربن دای اکساید بوده اند. آنها بدون فراهم ساختن کمک مالی یا تکنالوژیکی کافی، بار انتقال را به دوش کشورهای در حال توسعه می‌گذارند و بزرگترین آلوده کننده گان محیط زیست هستند.
