آیا ایران، چین، روسیه و هند به آمریکا اجازه بازگشت به افغانستان را خواهند داد؟
نویسنده: اسماعیل فروغی، تحلیلگر
دعوت نکردن آگاهانه ی طالبان درنشست های منطقه ای فرمت ماسکو، ایروان و آستانه و به ادامه ی آن کله به کله کردن پنهانی ملا یعقوب واحمد مسعود در مسکو (شاید به قصد پیشگیری و خنثی کردن تلاشهای امریکا)، نشانه ی روشنی از نگرانی روسیه از اوضاع افغانستان و ترس ازقوت گرفتن دوباره ی امکان حضور امریکا به شیوه ی خشن تر و موذیانه تر آن در افغانستان است. روسیه، چین و ایران که با کوشش های بسیار، امریکا را به ترک افغانستان وادار نمودند، نمی خواهند آن کشور را با هر شکل و شمایل دیگری بار دیگر در منطقه و در افغانستان ببینند.
تجمع دیوانه وار لشکرهای ده هزارنفری بدری وعمری طالبان درشمال افغانستان که خود می تواند به مرکز تربیت و تجمع تروریستان و بستر و تخته ی خیز مناسب برای سایر گروه های تروریستی به آسیای میانه، روسیه و چین، مبدل شوند، منبع بزرگ نگرانی روسیه و چین و دلیل روشن تولید بی اعتمادیِ این کشورها نسبت به طالبان به حساب می آید. این تجمع و تشکل بی رویه ی لشکر های جنگی و انتحاری در شمال افغانستان، هیچ معنایی به جز نیت خصمانه ی انتقال جنگ به شمال افغانستان، سرکوب اقوام مخالف طالبان و پس ازآن انتقال حوادث تروریستی به کشورهای آسیای میانه، روسیه و چین، نمی تواند داشته باشد.
درست به همین دلیل است که تمام رهبران سازمان منطقه ای پیمان امنیت جمعی از جمله ولادیمیر پوتین رهبر قدرتمند روسیه با صدای رسا می گویند: "با بقدرت رسیدن طالبان، خطر نفوذ تروریزم و افراط گرایی اسلامی از افغانستان به قلمروهای کشورهای عضو پیمان امنیت جمعی روز به روز زیاد تر شده و به منبع بزرگ نگرانی های ما مبدل شده است که ما به شدت علیه آن مبارزه خواهیم کرد." و درست به همین دلیل است که رییس جمهور روسیه با فاصله گرفتن نرم از طالبان، به صراحت می گوید که: "تشکیل یک دولت فراگیر متشکل ازهمه قوم‌ها در افغانستان در اولویت روسیه قرار داشته و ما یک لحظه هم خطر نفوذ سازمان‌های تروریستی اسلامی مختلف از افغانستان به قلمرو کشورهای سازمان پیمان امنیت جمعی را از نظر دور نخواهیم داشت."
آنان طی این مدت همچنان بخوبی درک نموده اند که ایالات متحده ی امریکا اگر از یک سو مکارانه افغانستان را شهر و مکان ترک شده توسط خدا می داند، از سوی دیگر با تسلیم کردن هزاران نوع تجهیزات و وسایط مدرن نظامی به ارزش هشت میلیارد دالر به بنیاد گرا ترین گروه تروریستی اسلامی و حالا هم با متمرکز کردن هزاران جنگجوی نیابتی اش در شمال افغانستان، می خواهد این مکان ترک شده از سوی خدا را بار دیگر به جهنمی سوزان تر از پیش برای مردمان شمال افغانستان و همسایه های آن مبدل سازد.
اما اینکه آیا امریکای گریخته از میدان جنگ که زمانی با حضور۱۳۰ هزار سرباز در افغانستان حرف اول را می زد، بتواند با همان توان قبلی سرنوشت جنگ و صلح در منطقه را در دست بگیرد، زیر پرسش بزرگ قرار دارد. و اینکه آیا قدرت های بزرگ منطقه ای چون ایران، چین، روسیه و هندوستان، به حریف گریخته از میدان، باز اجازه ی چنان حضور قدرتمند را بدهند؛ هم پرسش مهمی است که پاسخ درست به آن، شانس حضور قدرتمند دوباره ی امریکا و ادامه ی حاکمیت تروریستی سربازان نیابتی اش را به حداقل کاهش می دهد.
قدرت های منطقه ای هر بار در هر جمع آمدی ــ بخصوص کنفرانس فرمت مسکو به طالبان و حامیان امریکایی شان بصراحت حالی کرده اند که نباید از خط سرخ عبور نمایند؛ ورنه همان درس عبرتی را که در سوریه و عراق به داعش داده اند، درافغانستان به طالبان هم خواهند داد.
