پیام منشی ناتو به ترامپ نشان سقوط اخلاق سیاسی غرب است.
نویسنده: فیاض بهرمان نجیمی، تحلیلگر امور منطقه ای و بین المللی، عضو شورای مشاوران سنگر
سالهاست که تحلیلگران مستقل و منتقدان ساختار قدرت در غرب بر این باورند که رهبران سیاسی در این جغرافیا دیگر واجد صفات کلاسیک رهبری نیستند. آنها نه برآمده از ارادهی مستقل ملتها بلکه وابسته به لابیهای پرقدرت صنایع نظامی، مالی و رسانهای هستند. رهبرانی که بیش از آنکه نمایندهی ملتهای خود باشند، عروسکهای خیمهشببازی ساختار سلطهی آمریکاییاند. این مسئله زمانی آشکارتر میشود که ساختار جهانی در حال دگرگونیست، و قدرت غربی دیگر آن اقتدار پیشین را ندارد.
یکی از نشانههای آشکار این افول، پیامی است که مارک روته، دبیرکل ناتو، در آستانه سفر ترامپ به اجلاس ناتو در لاهه، برای او فرستاده است. ترامپ این پیام خصوصی را عمومی ساخت و آن را در شبکه Truth Social منتشر کرد؛ اقدامی که پرده از عمق چاپلوسی و انحطاط سیاسی در بالاترین سطح نهادهای غربی برداشت.
در این پیام، روته اقدام نظامی آمریکا در ایران را "واقعاً خارقالعاده" خوانده و از ترامپ برای "اقدام قاطع" و "شجاعتی که هیچکس دیگری نداشت"، ستایش کرده است. این لحن نه تنها نشانهای از وابستگی اخلاقی و سیاسی اروپا به ایالات متحده است، بلکه تکرار واژگان رهبران دچار اختلال خودشیفتگی مانند ترامپ است، که شیفته ستایشاند و تصمیماتشان بیشتر بر اساس بازتاب شخصی است تا منافع جمعی.
جالبتر اینکه دبیرکل ناتو، مردی که اکنون نماد "اتحاد دفاعی غرب" است، نه تنها از ترامپ برای واداشتن کشورهای عضو به صرف بودجهی بیشتر برای نظامیگری تقدیر میکند، بلکه این افزایش را بهمثابه «پیروزی ترامپ» توصیف مینماید. در پایان پیام، او وعده دیدار در شام سلطنتی میدهد؛ نشانی دیگر از آمیزش توهم نخبهگرایی اشرافی با واقعیت دنیای بحرانزدهی غرب.
این پیام، حتی در معیارهای دیپلماتیک غربی نیز، نمونهای نگرانکننده ای از فروپاشی اخلاق سیاسی آن است.
زمانی که مقامات ارشد یک ائتلاف جهانی با ادعای مدافع دموکراسی، آزادی و ضد اقتدارگرایی، چنین آشکارا به ستایش فردی میپردازند که از سوی تحلیلگران روانی به نارسسیسم (خودشیفتگی مرضی) متهم است، این خود نشان میدهد که زوال سیاسی غرب از سطح نهادها به عمق شخصیتها و زبان آن ها رسوخ کرده است.
در حالی که جهان جنوب ـ از آمریکای لاتین تا آفریقا و آسیا ـ با رهبران باتجربه و آگاهی در حال عبور از الگوهای قدیمی سلطه زندگی می کند، غرب گرفتار رهبران دستنشاندهایست که هنوز در مدار وابستگی به آمریکا میچرخند. با چنین الگوهایی، تمدن سیاسی غرب در حال فروپاشی است؛ و «تبریکهای خصوصی» منشی ناتو، که بیشرمانه در انظار عمومی منتشر میشوند، سندی کوچک از این واقعیت بزرگاند.
