جهت افغانستان: موفقیت آمریکا و شکست روسیه

طالبان عموماً متحد فدراسیون روسیه نیستند.

نویسنده: آندری سرنکو
منبع: کانال تلگرام "آندری سرنکو"

موفقیت جدید دیپلماسی آمریکا در جهت افغانستان. و یک شکست جدید برای دیپلماسی روسیه.

تام وست، نماینده ویژه ایالات متحده در ترکیه با رهبران اپوزیسیون متحد افغانستان - اعضای "شورای عالی مقاومت برای نجات افغانستان" دیدار کرد. تا کنون اطلاعات موثقی از نتایج این جلسات در دست نیست، اما واقعیت این تماس های علنی خود یک هنگامه است.

البته آمریکایی ها قبلا با کهنه سربازان سیاست افغانستان در تبعید ارتباط داشته اند. اما این جلسات مخفیانه و غیررسمی بود. اکنون گفتگوهای تام وست پیام از آغاز ‌بازی جدید امریکا در افغانستان می‌دهد.

بدیهی است که این یک بازی دو دستی تمام عیار و تقریباً انحصاری خواهد بود - با حکومت طالبان و مخالفان متحد ضدطالبان، که توسط شورای عالی مقاومت نمایندگی می‌شود. بنابراین، آمریکایی ها یک بار دیگر ابتکار عمل را در "بازی بزرگ" افغانستان تضمین کردند، و دیگران (از جمله روسیه و چین) را وادار ساختند که از دسیسه های واشنگتن پیروی کنند. و دسیسه‌های نه چندان ناموفق.

ایالات متحده شروع به ایجاد توازن جدیدی از نیروهای سیاسی در روند سیاسی افغانستان کرده است و تماس های اولویت دار را با تمام شرکت کنندگان اصلی به خود بسته است. نقش ایده آل یک "دلال باوجدان" در بازی افغانستان دوباره توسط واشنگتن رهگیری می شود.

روسیه و چین اکنون باید به پروژه جدید آمریکا در افغانستان پاسخ دهند. یعنی رسیدن به واشنگتن و هر کسی می‌خواهد برسد، همان تور، که می‌دانید، همیشه دیر می‌کند.

تکیه زدن نسبتاً کوته‌بینانه و غیر بدیل مسکو در همکاری با خونتای طالبان کاملاً قابل پیش‌بینی بود. علیرغم تمام انعطاف پذیری های آقای کابلوف و گروه دیپلماتیک باله اش، نمی توان طالبان را دست کم متحدان نسبتا قابل اعتماد کرملین کرد. علاوه بر این، طالبان به طور کلی هیچ متحدی برای فدراسیون روسیه نیستند.

در زمان این نسلرود (Nesselrode)* از میدان سمالینسکیه فرصت های منحصر به فرد برای همکاری با گروه های جدی مخالفان ضد طالبان از دست رفت و با سرکشی همان جبهه مقاومت ملی افغانستان احمد مسعود (گویا "ین یک پدیده مجازی است")، دیپلماسی شاتل شاکر کارگر و حنیف اتمر، ظرفیت اکنون سفیر سابق افغانستان در مسکو سید طیب جواد و غیره نادیده گرفته شد.

در نتیجه، امروز روسیه هیچ سازوکار جدی و امیدوارکننده ای برای پروژه موفق خود در افغانستان ندارد. غیرممکن است که حامد کرزی، که در کابل در حبس خانگی به سر می‌برد و به دنبال اشرف غنی از دهان افتاده است، به عنوان ذخیره کرملین در نظر گرفته شود؟ بله، او دوست و شریک تجاری عالی ضمیر کابلوف است، اما اینجاست که فضایل واقعی طرفدار روسیه بودن او به پایان می‌رسد. در هر صورت، تکیه زدن وزارت خارجه روسیه به کرزی به همان ‌اندازه یک کار ناموفق است، که تکیه زدن به طالبان ناموفق بود.

برعکس، واشنگتن تقریباً تمام ابزارهای سیاسی اصلی را برای بازیابی جایگاه خود به عنوان اپراتور یا گرداننده اصلی بازی افغانستان به دست آورده است. مشروعیت بخشیدن به شورای عالی مقاومت برای نجات افغانستان (از طریق ملاقات رهبران آن با وست در ترکیه) فوراً خطرات سیاسی این گروه اپوزیسیون (که اتفاقاً شامل احمد مسعود است که در دیدار با نماینده ویژه آمریکا نبود) را افزایش می دهد. طالبان بدون شک به خود خواهند لرزید، زیرا پیام آشکاری مبنی بر پایان "ماه عسل" آنها در کابل به آنها ارسال شده است. و اکنون رهبران طالبان حتی بیشتر به دنبال جلب لطف واشنگتن خواهند بود، که "ملاهای خشمگین" را برای یک معامله جدید آماده می کند - البته به نفع مردم افغانستان و تا حدودی ایالات متحده.

...و دیپلمات های روسی می توانند مرحله جدید بازی بزرگ در افغانستان را به عنوان تماشاگر تماشا کنند. زیرا نقش های اصلی این «نمایش» را بازیگران موثرتری بین هم تقسیم کردند.

* کنت کارل واسیلیویچ نسلرود یا کارل روبرت فون نسلرود-ارشوون یک دولتمرد روسی آلمانی الاصل و ماقبل آخر صدراعظم امپراتوری روسیه است. او بیش از هر کس دیگری در تاریخ روسیه و اتحاد جماهیر شوروی به عنوان وزیر امور خارجه (21 اوت 1816 - 15 آوریل 1856) خدمت کرد.