روسیه دی فکتو با طالبان همکاری می کند، اما دی یوری دولت و رژیم سیاسی آنها را به رسمیت نمی شناسد.
منبع: کانال تلگرام "هایلی لایکلی"
روز گذشته دادگاه عالی فدراسیون روسیه ممنوعیت فعالیت جنبش طالبان را که پیش از این در فهرست واحد سازمان‌های تروریستی درج شده بود، به حالت تعلیق درآورد.
ما در مورد وضعیت جدید طالبان در روابط با روسیه با آندری سرنکو، رئیس مرکز تحلیلی انجمن سیاست‌شناسان روسیه و نویسنده کانال تلگرام "آندری سرنکو" صحبت کردیم.
– تعلیق ممنوعیت جنبش طالبان چه فرصت‌های جدیدی را برای سیاست خارجی روسیه فراهم می‌کند؟
- حذف طالبان افغانستان از فهرست سازمان‌های تروریستی ممنوع در فدراسیون روسیه یک حرکت سیاسی مبهم است. بعید به نظر می رسد که جایگاه سیاسی مسکو را در افغانستان طالبان تقویت کند. برای طالبان، تصمیم حذف آنها از "لیست سیاه" روسیه، یک لحظه رسانه‌ای بیش نیست. علاوه بر این، روسیه از رعایت تحریم‌های سازمان ملل که همچنان علیه جنبش و رژیم طالبان اجرا میشود، خودداری نمی‌کند. این هم واضح است که این رویداد مسکو را از دوستان احتمالی در میان گروه های سیاسی غیرطالب افغان محروم خواهد کرد. مسکو ممکن است تلاش کند کارت توانبخشی طالبان را در سایر ترکیبات بازی که تنها ارتباط محدودی با افغانستان دارند بازی کند. اما این همه فرضیات بیش نیست، تمام این ترکیبات بسیار غیرقابل اعتماد است. من فکر نمیکنم که بعد از تصمیم محکمه روسیه، طالبان به یک دوست و متحد بزرگ صادق فدراسیون روسیه تبدیل شود.
– آیا این گام می‌تواند به بیرون کردن طالبان از انزوای بین‌المللی کمک کند؟
- نه، این حرکت به تنهایی مشکل طالبان برای کسب مشروعیت بین‌المللی را حل نمی‌کند. علاوه بر این، روسیه هنوز هم مشروعیت رژیم طالبان را به رسمیت نمی شناسد. امروز، مسکو فقط به طور موقت (تصمیم گرفته شد که حضور طالبان در "لیست سیاه" به طور موقت تعلیق شود) از به رسمیت شناختن طالبان به عنوان یک سازمان ممنوعه تروریستی متوقف شده است. نه کمتر و نه هم بیشتر از آن. بله، روسیه دی فکتو با طالبان تعامل دارد، اما دی جوری دولت و رژیم سیاسی آنها را به رسمیت نمی شناسد.
– چشم‌انداز توسعه روابط میان روسیه و افغانستان را چگونه می‌بینید؟
- روابط عدم اعتدال و بی ثباتی خود را حفظ خواهند کرد. طالبان هنوز مشروعیت داخلی و خارجی را به دست نیاورده است - یا شاید نیاورد. تاکنون طالبان در این راستا کار اندکی انجام داده اند. از بسیاری جهات، آنها طرد شده های سیاسی باقی میمانند، با آنها منحیث اوباشان سیاسی رفتار میشود. آنها منحیث یک منبع تهدیدات و مشکلات شناخته میشوند، که با زور در یک کشور که یک "خانه استراحت" برای 20 سازمان تروریستی جهادی است به قدرت رسیده اند. به نظر من روسیه نباید دوستی با طالبان را انحصار کند. آن گونه که سیاست افغانستان نشان می‌دهد کسانی که برنده میشوند، کسانی هستند که تمام تخم‌های خود را در یک سبد نمی‌گذارند و با تمام نیروهای فعال سیاسی ارتباطات را حفظ و روابط خود را توسعه می‌دهند.
