این نشست دوحه هم ادامه ی نشست های قبلی دوحه است که بالاخره منجر به عقد قرارداد دوحه بین خلیلزاد و ملا برادرشده و افغانستان را با دار و ندار اش در کام تروریستان انداخت...
نویسنده: اسماعیل فروغی، تحلیلگر (آلمان)
به کوشش سازمان ملل متحد و به میزبانی آقای آنتونیو گوترش سرمنشی آن سازمان، به روزهای اول و دوم ماه می، نشست دو روزه ای درمورد افغانستان باحضور نماینده گان ویژه ی ۲۵ کشور و سازمان های بین المللی در دوحه ی قطر دایر شد.
در این نشست سازمان ملل متحد سعی می کند تا مطابق نقشه ی راه، چگونه گی تعامل با طالبان را تول و ترازو کرده، تمام کشور ها و سازمان های اثرگذار بر طالبان را به یک تفاهم مشترک نزدیک بسازد.
قسمی که امروز معلوم شد، نشست در پشت درهای بسته بدون حضور خبرنگاران برگذارشد و حتا کوشش شد تا از محل برگذاری نشست اطلاعات زیادی در اختیار خبرنگاران گذاشته نشود.
ارچند سازمان ملل ضمن اعلامیه ای اذعان داشته که مسایل کلیدی حقوق بشر بخصوص حقوق زنان و دختران، حکومت فراگیر، مبارزه با تروریزم و موادمخدر در این نشست بحث خواهد شد ؛ اما همچنان طی همین اعلامیه به صراحت گفته شده است که: "هدف این نشست ایجاد اجماع نظردر بین کشورهای جهان در مورد تعامل با طالبان است."
طوری که معلوم میشود محور اصلی این نشست، هموار کردن راه تعامل با طالبان، مساعد کردن زمینه های به رسمیت شناسی آنان و چشم پوشی از تمام جنایات طالبان خواهد بود.
در حالی که شورای امنیت ملل متحد، تمام اقدامات ضد بشری طالبان را بخصوص ممنوعیت کار و تحصیل زنان را اخیراً محکوم کرده و طالبان را تهدید کرد که اگر در سیاستها وعملکردهای ضد بشری خود تجدید نظرنکنند، از افغانستان بیرون میشوند؛ اما طوری که دیده می شود واقعیت چیزدیگری است. سازمان ملل بازهم به ادامه ی کار و تعامل با طالبان معتقد است و اساساً کوچکترین پروایی نسبت به مردم و فرهنگ مردم افغانستان ندارد (بنا به قواعد حضور نمایندگی سازمان ملل متحد در یگان کشور، اگر در آن کارمند زن نباشد، باید در آن کشور حضور نداشته باشد - “سنگر”).
به باور من این نشست دوحه هم ادامه ی نشست های قبلی دوحه است که بالاخره منجر به عقد قرارداد دوحه بین خلیلزاد و ملا برادرشده و افغانستان را با دار و ندار اش در کام تروریستان انداخت...
به طور فشرده اهداف اصلی این نشست را اینطور می توانیم برشماریم:
اول ــ تعامل با طالبان؛
دوم ــ بزرگنمایی طالبان؛
و سوم ــ هموارکردن راه برای شناسایی طالبان ــ همانگونه که چند روز پیش امینه محمد معاون این سازمان آرزو برده بود...
واقعیت این است که تا هنوز نه سازمان ملل متحد و نهادهای حقوق بشری اش، نه امریکا واتحادیه ی اروپا، نه روسیه، نه ایران ونه چین، تا هنوز هیچ کدام به صراحت و قاطعیت، جنایات هولناک گروه تروریستی طالبان را محکوم نکرده اند. نه تنها محکوم نکرده اند بلکه همه می خواهند برای این گروه انتحاری سفید نمایی کنند...
اینان همه از نسل کشی های طالبان، کوچ دادن های اجباری، انتحاری ها، تبعیض آشکار جنسیتی و دشمنی با زنان ، دشمنی با هنرمندان، دشمنی با شیعیان و اقوام دیگر که توسط طالبان بی وقفه ادامه دارد، چشم پوشی می کنند...
هیچکدام از کوچ دادن های اجباری مردمان بومی توسط طالبان، از تیرباران کردن های بیرحمانه ی طالبان و از نسل کشی ها ، زبان ستیزی ها وفرهنگ زدایی های طالبان چیزی نخواهد گفت.
به نظرمی رسد که این نشست نیزهمانند نشست های دیگر به غرض پوشاندن چهره ی خشن طالبان، صاف کردن جاده ی تعامل با طالبان و بخاطرانحراف راه حل اصلی قضیه ی افغانستان که مبارزه و قیام آزادیبخش ملی دربرابرطالبان است، براه افتاده است.
به این بنیاد من از این نشست هیچگونه امیدی به سود مردم مظلوم افغانستان ندارم.
